روانپزشکان و روانشناسان اغلب بیماری های روانی را تشخیص داده و درمان می کنند. در حالی که این دو رشته تخصصی دارای تخصص‌ها و روش‌های متفاوتی هستند، اما به روشی مشابه برای تشخیص و درمان بیماری‌ها و مشکلات روانی کار می‌کنند.
روانپزشکان پس از گذراندن دوره های آموزشی پزشکی، متخصصان پزشکی روانشناختی هستند. تشخیص پزشکی و تجویز می تواند توسط آنها انجام شود. آنها همچنین ممکن است از درمان های اضافی از جمله درمان تشنج الکتریکی تحت نظارت (ECT)، علاوه بر تجویز داروهایی مانند داروهای ضد افسردگی و داروهای اضطراب استفاده کنند.
روانشناسان که اغلب به عنوان مشاوران روانشناسی شناخته می شوند، پیشینه ای در روانشناسی دارند و معمولاً از مشاوره و تکنیک های غیر دارویی استفاده می کنند. آنها قادر به استفاده از تکنیک های مختلفی از جمله روان درمانی گروهی، روان درمانی تحلیلی، درمان شناختی رفتاری (DBT) و CBT هستند.
بنابراین، ممکن است ترکیبی از درمان و دارو برای ارائه درمان بهینه برای بیماری روانی مورد نیاز باشد. اینکه کدام پزشک را ببیند – روانپزشک یا روانشناس – به نوع و شدت بیماری روانی، ترجیحات بیمار و توصیه های حرفه ای بستگی دارد. مهمترین چیز این است که با تیم درمانی آگاه و قابل اعتماد خود در مورد بهترین اقدام برای شما صحبت کنید.
بله، موارد متعددی وجود دارد که در آن روانپزشکان و روانشناسان همکاری می کنند، به ویژه زمانی که تشخیص و درمان شرایط سلامت روان ضروری است.
افسردگی، اضطراب، دارو درمانی برای اختلال کمبود توجه، اختلال اضطراب عمده و وضعیت دوقطبی.
رویکرد مولکولی، استراتژی مداخله مبتنی بر مغز، دیدگاه ژنتیکی، استراتژی روانشناختی و استفاده از فناوری سیستم های هوشمند.
آیا روانپزشکان و روانشناسان در زمینه بیماری روانی همیشه با هم همکاری می‌کنند؟
بله، موارد متعددی وجود دارد که در آن روانپزشکان و روانشناسان همکاری می کنند، به ویژه زمانی که تشخیص و درمان شرایط سلامت روان ضروری است. همکاری پتانسیل افزایش اثربخشی و نتایج درمان را دارد.
علیرغم داشتن زمینه های تخصصی متمایز، روانشناسان و روانپزشکان می توانند برای تشخیص و درمان بیماری های روانی با یکدیگر همکاری کنند. به عنوان مثال، یک روانشناس می تواند از تکنیک های غیر دارویی مانند مشاوره و روان درمانی استفاده کند، در حالی که یک روانپزشک می تواند تشخیص پزشکی را انجام دهد و داروهای لازم را ارائه دهد.
روانشناسان و روانپزشکان ممکن است در یک محیط مشورتی یا تیمی با هم کار کنند. بیماران ممکن است در شرایط خاص به طور همزمان با روانشناس و روانپزشک مشورت کنند و در شرایط دیگر، روانشناس یا روانپزشک ممکن است به یکی از این تخصص ها و متخصص دیگر در زمانی که
هدف اصلی این همکاری بین روانشناسان و روانپزشکان ارائه بهترین مراقبت و راهنمایی ممکن به بیماران است. تیم درمان ممکن است رویکردهای کامل و گسترده ای را در تشخیص و درمان بیماری های روانی انجام دهد و با ادغام دانش و تجربه متنوع، نتایج بیمار را بهبود بخشد.
چه نوع بیماریهای روانی ممکن است نیاز به درمان دارویی داشته باشند؟
چندین بیماری روانی وجود دارد که می تواند از درمان دارویی بهره مند شود. برای این بیماری‌ها، دارو معمولاً همراه با سایر اشکال درمان مانند اصلاح سبک زندگی، رواندرمانی و مشاوره روانپزشکی استفاده می‌شود. من چند بیماری روانی را که معمولاً به درمان دارویی نیاز دارند را در زیر فهرست می کنم:
افسردگی: درمان استاندارد افسردگی، داروهای ضد افسردگی است. این داروها می توانند با کنترل غلظت شیمیایی مغز در سرم به درمان افسردگی کمک کنند.
اضطراب: مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین و بنزودیازپین ها دو دارویی هستند که می توانند به مدیریت اضطراب کمک کنند. در شرایط خاصی از داروهای ضد افسردگی علاوه بر افسردگی برای درمان اضطراب نیز استفاده می شود.
دارودرمانی برای اختلال کمبود توجه/بیش فعالی (ADHD) اغلب مستلزم استفاده از محرک های مشابه آمفتامین ها، مانند متیل فنیدات (متیل فنیدات و آمفتامین) است.
برای افراد مبتلا به ADHD، این داروها می توانند به کاهش بیش فعالی و افزایش تمرکز کمک کنند.
اختلال اضطراب عمده: داروهای ضد اضطراب مانند بنزودیازپین ها و داروهای ضد افسردگی ممکن است برای درمان برخی از اختلالات اضطرابی عمده استفاده شوند.
وضعیت دوقطبی: درمان اختلال دوقطبی چند وجهی است و اغلب شامل ترکیبی از داروها است. مدیریت این بیماری ممکن است از استفاده از تثبیت کننده های خلق و خو، داروهای ضد افسردگی، داروهای ضد اضطراب، یا داروهای ضد حمله شیدایی مانند لیتیوم سودمند باشد.
اینها فقط چند مورد از بیماریهای روانی هستند که ممکن است برای آنها دارو لازم باشد. در هر صورت، بسیار مهم است که به یاد داشته باشید که تشخیص و درمان بیماری روانی نیاز به معاینه یک متخصص بهداشت روان، مانند روانشناس یا روانپزشک دارد. بر اساس علائم، تاریخچه بالینی و سایر اطلاعات مربوطه، فقط این متخصصان می توانند تشخیص درست را انجام دهند و بهترین روش را انتخاب کنند. بنابراین توصیه می شود در صورت بروز هر گونه نگرانی یا علائم بالینی به متخصصین مربوطه مراجعه نمایید.
تشخیص و درمان اختلال افسردگی: رویکردهای جدید در روانپزشکی
افسردگی یک وضعیت سلامت روانی است که به شدت بر روانشناسی، احساسات و خلق و خوی فرد تأثیر می گذارد. افسردگی را می توان به روش های مختلفی درمان کرد و روش های جدید برای تشخیص و درمان بیماری در طول زمان در روانپزشکی تکامل یافته است.
انواع تکنیک‌های روانشناختی، پزشکی و درمانی در درمان افسردگی در محیط‌های فردی و اجتماعی استفاده می‌شود. روش های جدیدی نیز در حوزه تشخیص و درمان افسردگی در حال توسعه است. در اینجا به چند مورد از این روش ها اشاره می کنیم:
رویکرد مولکولی: این روش بر بررسی عملکردهای مولکولی در مغز و همچنین تغییرات شیمیایی تمرکز دارد. تغییرات شیمیایی و ساختاری مرتبط با افسردگی در مغز با استفاده از روش‌های تصویربرداری مغز مانند STS و PET مورد مطالعه قرار می‌گیرد.
این استراتژی می تواند به ایجاد داروهای جدید و متمرکز برای درمان افسردگی کمک کند و درک ما را از علل و مکانیسم های پشت افسردگی افزایش دهد.
استراتژی مداخله مبتنی بر مغز: این استراتژی از روش های مداخله مبتنی بر مغز از جمله درمان الکتروشوک (ECT) و تحریک مغناطیسی پالسی (TMS) استفاده می کند. این روش‌ها مستقیماً بر فعالیت مغز تأثیر می‌گذارند و پتانسیل بهبود سلامت روانی بیماران و کاهش علائم افسردگی را دارند.
دیدگاه ژنتیکی: مطالعات روی ژنتیک افسردگی نشان داده است که متغیرهای ژنتیکی ممکن است در ایجاد این بیماری بسیار مهم باشند. از طریق تحقیق و کشف ژن های مرتبط با افسردگی،
با درک بهتر علت زمینه‌ای این بیماری، می‌توانیم درمان‌های جدید و متمرکزتری ایجاد کنیم.
استراتژی روانشناختی: رفتار درمانی (CBT) و درمان همزمان مبتنی بر ذهن آگاهی (MBCT) دو استراتژی روانشناختی هستند که نشان داده شده است در درمان افسردگی موفق هستند. این روش ها بر تغییر الگوهای فکری و رفتاری یک فرد تمرکز دارند. آنها با استفاده از توانایی های مختلف، از جمله حل مسئله، مدیریت استرس، اصلاح افکار منفی و آگاهی از لحظه حال، به درمان افسردگی کمک می کنند.
استفاده از فناوری و سیستم‌های هوشمند مانند سیستم‌های پشتیبانی ساخته شده بر روی واقعیت مجازی (VR) و برنامه‌های رایانه‌ای (برنامه‌های موبایل) یکی دیگر از روش‌های جدید در تشخیص و درمان افسردگی است.
این فناوری‌ها منابعی مانند آموزش مهارت‌های مدیریت افسردگی را ارائه می‌دهند که می‌تواند مکمل‌های درمانی مفیدی در مدیریت افسردگی باشد. آنها همچنین منابع درمانی و حمایت روانی را به راحتی در دسترس قرار می دهند.
در زمینه روانپزشکی، تشخیص صحیح و درمان افسردگی بسیار مهم است. علاوه بر این، هر بیمار ممکن است یک دوره بهینه درمان متفاوت داشته باشد. صحبت با یک روانشناس یا روانپزشک می تواند به شما در انتخاب بهترین روش برای درمان و تشخیص افسردگی کمک کند.
تأثیر رواندرمانی گروهی در بهبود روابط اجتماعی افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی
تحقیقات در زمینه های روان درمانی و روانشناسی بالینی بررسی کرده است که چگونه روان درمانی گروهی می تواند به افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی در تعاملات اجتماعی کمک کند. ناتوانی در کنترل احساسات، مشکلات در ارتباطات اجتماعی و عاطفی، بی ثباتی در احساس خود و الگوهای رفتاری نامنظم از ویژگی های بارز اختلال شخصیت مرزی هستند.
به خوبی شناخته شده است که روان درمانی گروهی یک درمان موفق برای اختلال شخصیت مرزی است. افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی در گروه هایی تحت نظارت روانشناس درمان می شوند. از طریق فعالیت‌های گروهی مختلف و تعامل با سایر اعضای گروه، بیماران مکانیسم‌های مقابله، خودآگاهی و کنترل هیجانی خود را بهبود می‌بخشند. آنها مسائل اجتماعی را تجربه می کنند.
روان درمانی گروهی می تواند با افزایش تعاملات اجتماعی به افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی از طرق مختلفی کمک کند:
توسعه مهارت های ارتباطی قوی تر: روان درمانی گروهی به شرکت کنندگان اصول گفتگوی سازنده و تعامل با سایر اعضای گروه را آموزش می دهد. این توانایی ها ممکن است شامل گوش دادن به دیگران، شناسایی و ابراز احساسات، ایجاد مرزهای مناسب در روابط، و حل تعارض در ارتباطات باشد.
تحمل عاطفی بیشتر: افرادی که از اختلال شخصیت مرزی رنج می برند معمولاً برای مدیریت و تنظیم احساسات خود تلاش می کنند.
از طریق تجربه و بحث در مورد تجربیات خود در یک محیط گروهی، روان درمانی گروهی به این افراد کمک می کند تا تحمل عاطفی خود را توسعه دهند و مکانیسم های مقابله ای سالم با احساسات خود را کشف کنند.
افزایش اعتماد به نفس: عزت نفس پایین یکی از ویژگی های مرتبط با اختلال شخصیت مرزی است. روان درمانی گروهی به افراد کمک می کند تا با ارائه فضایی امن و دلگرم کننده، اعتماد به نفس خود را افزایش دهند و اعتماد به نفس بیشتری را در ارتباطات اجتماعی کشف کنند.
توسعه مهارت های اجتماعی: افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی، مهارت های اجتماعی ضروری را در درمان گروهی یاد می گیرند. این توانایی ها ممکن است شامل رسیدگی به اختلافات، ایجاد مرزهای مناسب در مشارکت، شناسایی و درک نیازها، و توجه به خود و سایر افراد باشد.
در صورت تقویت این استعدادها، افراد می توانند روابط قوی تری با دیگران برقرار کنند و از راه حل های مناسب در برخورد با مشکلات اجتماعی استفاده کنند.
کلام پایانی
روانپزشکان، روانشناسان و مشاوران معمولاً یافته های مختصری در مورد بیماری های روانی ارائه می دهند. با این حال، نحوه رسیدن به نتیجه ممکن است بسته به ماهیت بیماری و وضعیت فرد بسیار متفاوت باشد. در اینجا چند خلاصه مختصر از چند بیماری روانی آورده شده است:
افسردگی: اگر فردی علائم افسردگی قابل توجهی مانند مالیخولیا مداوم، انرژی کم و کاهش لذت از فعالیت های روزمره را نشان دهد، ممکن است به افسردگی مبتلا شود. یک نتیجه گیری مختصر می تواند شامل درمان های دارویی، تکنیک های روان درمانی یا اصلاح سبک زندگی به عنوان اشکال درمان باشد.
اختلال اضطرابی: یک اختلال اضطرابی ممکن است در فردی شناسایی شود که علائم اضطراب شدیدی مانند ترس غیرقابل توجیه، نگرانی بی وقفه و علائم بدنی مانند تعریق و تپش قلب را نشان می دهد.
توصیه هایی برای کاهش استرس، تکنیک های تنفس، الگوهای فکری تغییر یافته، و در صورت نیاز، درمان دارویی، ممکن است در یک نتیجه گیری مختصر گنجانده شود.
اختلال دوقطبی: اگر فردی نوسانات خلقی قابل توجهی داشته باشد، از جمله دوره های غم و اندوه شدید و دوره های هیپومانیک، ممکن است به اختلال دوقطبی تشخیص داده شود. توصیه هایی برای درمان دارویی، تکنیک های روان درمانی و کنترل نوسانات خلقی ممکن است در یک نتیجه گیری کوتاه گنجانده شود.
در هر مورد، یک روانپزشک، روانشناس یا مشاور باید به طور کامل علائم بیمار، سابقه بیماری و سایر متغیرهای مرتبط را ارزیابی کند تا بتواند تشخیص دقیق تری ارائه دهد و درمان بیماری های روانی را ارائه دهد.
بدون دیدگاه