روانشناسان رشد کودک معمولاً مراحل مختلف رشد کودک از دوران نوزادی تا اواخر نوجوانی را مورد مطالعه قرار می‌دهند. آنها به بررسی تغییرات جسمی، شناختی، عاطفی و اجتماعی کودکان در طول سال‌های مختلف زندگی آنها می‌پردازند. این دوره‌های رشد شامل:
- نوزادی (از تولد تا 2 سالگی)
- کودکی اولیه (2 تا 6 سالگی)
- کودکی میانی (6 تا 11 سالگی)
- نوجوانی (11 تا 18 سالگی)
روانشناسان رشد کودک به درک عوامل مؤثر بر رشد و تحول کودکان و نوجوانان در این مقاطع سنی مختلف می‌پردازند. هدف آنها کمک به والدین، معلمان و متخصصان در زمینه ارتقای سلامت و بهزیستی کودکان است
تولد تا 2 سالگی، 2 تا 6 سالگی، 6 تا 11 سالگی و 11 تا 18 سالگی.
رشد جسمی، حرکتی، شناختی، زبانی، عاطفی و شخصیت.
درک و عواملی که در پیشرفت و تحول انسان در طول زندگی او دخالت دارند.
تعریف رشد در روانشناسی تربیتی
در روانشناسی تربیتی، رشد به معنای تغییرات نسبتاً پایدار و مداوم در ساخت و عملکرد فرد است که طی یک دوره معین زمانی ایجاد می‌شود. این تغییرات پیوسته و منظم بوده و در جنبه‌های مختلف شخصیت فرد، اعم از جسمی، عاطفی، اجتماعی، ادراکی و شناختی رخ می‌دهد.
رشد در روانشناسی تربیتی شامل موارد زیر است:
رشد جسمی: تغییرات در اندازه، شکل و ساختار بدن و ارگان‌های مختلف آن.
رشد حرکتی: تغییرات در توانایی‌های حرکتی و مهارت‌های حرکتی.
رشد شناختی: تغییرات در توانایی‌های ادراکی، یادگیری، حافظه، تفکر و حل مساله.
رشد زبانی: تغییرات در توانایی‌های تولید و درک زبان.
رشد عاطفی و اجتماعی: تغییرات در توانایی‌های برقراری ارتباط و تنظیم هیجان‌ها.
رشد شخصیت: تغییرات در خصوصیات، نگرش‌ها و رفتارهای منحصربه‌فرد فرد.
این جنبه‌های مختلف رشد به طور تنگاتنگ با یکدیگر مرتبط هستند و در تعامل با محیط اجتماعی و فرهنگی شکل می‌گیرند.
هدف روانشناسی رشد چیست
هدف اصلی روانشناسی رشد آن است که درک کند افراد چگونه و چرا در طول زندگی خود تغییر و تحول پیدا می‌کنند. این شاخه از روانشناسی تلاش می‌کند تا:
مراحل مختلف رشد و تحول انسان را در ابعاد جسمی، شناختی، اجتماعی و عاطفی توضیح دهد.
عوامل درونی و بیرونی که بر این مراحل رشد تأثیر می‌گذارند را شناسایی کند.
راه‌های مؤثر برای ارتقای رشد و تحول سالم افراد را بررسی و ارائه دهد.
به طور کلی، هدف اصلی روانشناسی رشد درک فرایندها و عوامل دخیل در تحول و بالندگی انسان در طول زندگی است. این درک می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی و ارتقای توانایی‌های افراد در مراحل مختلف زندگی کمک کند.
روانشناسی دوران کودکی در چه سنی است
روانشناسی دوران کودکی معمولاً به مطالعه رشد و تکامل شخصیت، شناخت و رفتار کودکان از زمان تولد تا نوجوانی می‌پردازد. این زمینه روانشناسی بر رشد جسمی، عاطفی، اجتماعی و شناختی کودکان تمرکز دارد و به فهم چگونگی شکل‌گیری و تکامل فرد در طول این سال‌های مهم زندگی کمک می‌کند.
دوران کودکی معمولاً به چندین مرحله تقسیم می‌شود:
- دوره نوزادی (تولد تا 2 سالگی)
- دوره کودکی اولیه (2 تا 6 سالگی)
- دوره میانی (6 تا 11 سالگی)
- دوره نوجوانی (11 تا 18 سالگی)
هر یک از این مراحل خصوصیات رشدی مشخصی دارند که روانشناسان به مطالعه و فهم آنها می‌پردازند. به طور کلی، روانشناسی دوران کودکی بازه وسیعی از سنین را پوشش می‌دهد و به درک چگونگی تحول و رشد در اواخر نوزادی تا اواخر نوجوانی می‌پردازد.
چرا 7 سالگی سن مهمی است
در سن 7 سالگی، کودکان مراحل مهمی در رشد جسمی و ذهنی خود را طی می‌کنند:
تکامل شناختی: در این سن، کودکان قادر به انجام عملیات ذهنی مشخص و منطقی شده و می‌توانند به طور مفهومی به مسائل بپردازند. آنها همچنین می‌توانند به طور مؤثرتری به حل مسائل بپردازند.
استقلال و خودکفایی: در حدود 7 سالگی، کودکان معمولاً قادر به انجام برخی از وظایف روزمره خود هستند و به کمک کمتری نیاز دارند. این به آنها حس استقلال و خودکفایی می‌بخشد.
پیشرفت تحصیلی: با ورود به دبستان، کودکان در معرض چالش‌های جدیدی قرار می‌گیرند که به رشد شناختی و تحصیلی آنها کمک می‌کند.
افزایش تعاملات اجتماعی: در این سن، کودکان معمولاً به طور فزاینده‌ای با همسالان خود تعامل پیدا می‌کنند که به رشد مهارت‌های اجتماعی و هیجانی آنها کمک می‌کند.
در مجموع، 7 سالگی یک دوره بحرانی در رشد کودک محسوب می‌شود که تأثیر زیادی بر آینده او خواهد داشت. شناخت این مراحل مهم می‌تواند به والدین و مربیان در حمایت از رشد کودکان کمک کند.
بدون دیدگاه