تفاوت روانشناس و روانپزشک

در زمینه روانشناسی و سلامت روان، تمایزات قابل توجهی بین سه حرفه منحصر به فرد عصب روانشناسان، روانپزشکان و روانشناسان وجود دارد.
روانشناسان: فارغ التحصیلان رشته روانشناسی که اغلب دارای مدرک لیسانس و فوق لیسانس هستند، روانشناس هستند. از آنجایی که آنها درک عمیقی از رفتار و فرآیندهای ذهنی انسان دارند، ممکن است بیماری های روانی را به عنوان مشاور، روانشناس بالینی و روانشناس کودک تشخیص داده و درمان کنند. رویکردهای روان‌شناختی مانند مصاحبه‌های بالینی، ارزیابی‌های روان‌شناختی و درمان روان‌شناختی در درجه اول استفاده می‌شوند.
روانپزشک: به پزشکانی که پس از فارغ التحصیلی از دانشکده پزشکی به تخصص در روانپزشکی می پردازند، روانپزشک گفته می شود.
بیماری های روانی از جمله افسردگی، اختلالات اضطرابی، اختلالات شخصیت و اختلالات روانی همگی توسط آنها قابل تشخیص است و می توانند دارو نیز تجویز کنند.
روانپزشکان می توانند با استفاده از روش های روانشناسی بالینی مانند روان درمانی و مصاحبه های بالینی به روان درمانی کمک کنند.

متخصصان پزشکی با تمرکز بر عصب شناسی و روانپزشکی به عنوان متخصص مغز و اعصاب شناخته می شوند. آنها می توانند در تشخیص و درمان بیماری های عصبی و روانی و همچنین استفاده از داروهای روانپزشکی و درمان های روانشناختی کمک کنند. آنها همچنین به تشخیص و مدیریت بیماری های عصبی مانند سیاتیک، صرع و سایر اختلالات مغزی و عصبی کمک می کنند.
در حالی که روانپزشکان ممکن است هر دو درمان دارویی و روانشناختی را برای بیماری های سیستم عصبی پیشنهاد کنند، روانشناسان معمولاً بر شناسایی و درمان مشکلات روانی و همچنین بهبود کیفیت زندگی تمرکز می کنند. روانپزشکی و علوم اعصاب توسط متخصصان مغز و اعصاب برای تشخیص و درمان هر دو نوع اختلال ترکیب می شوند.
در نتیجه، اگرچه روانشناسان و روانکاوان اغلب بیشتر درگیر مشاوره و روان درمانی هستند، روانپزشکان نیز می توانند دارو درمانی و درمان ترکیبی را پیشنهاد کنند. علاوه بر این، عصب‌روان‌شناسان می‌توانند به طور همزمان شرایط عصبی و روانی را درمان کنند.