یکی از اختلالات شخصیتی که عمدتاً با فاصله گذاری اجتماعی، دوری عاطفی و بیان عاطفی محدود مرتبط است، اختلال شخصیت اجتنابی است (همچنین به عنوان اختلال شخصیت اسکیزوئید شناخته می شود). افرادی که از این بیماری رنج می‌برند معمولاً روابط نزدیک کمی دارند، از تماس‌های اجتماعی بیزار هستند و به سرگرمی‌های انفرادی ترجیح می‌دهند.
مهم است که به خاطر داشته باشید که اختلال شخصیت اجتنابی یک بیماری روانپزشکی پیچیده با طیف وسیعی از پیامدهای احتمالی برای مبتلایان است. با این وجود، ایده ها و نتیجه گیری های اصلی فهرست شده در زیر ممکن است انجام شود:
1. انزوای اجتماعی: افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی اغلب به تنهایی عمل می کنند و برقراری و حفظ روابط اجتماعی برایشان مشکل است. اگر نسبت به دیگران بی تفاوت یا ناخوشایند ظاهر شوند، خطر کاهش سیستم حمایت اجتماعی را دارند.
2. افرادی که از اختلال شخصیت اجتنابی رنج می برند، اغلب در برقراری ارتباط با عواطف خود مشکل دارند، که می تواند آنها را از نظر عاطفی گوشه گیر یا بی توجه نشان دهد. برای آنها ممکن است تشخیص، درک و بیان احساسات خود و دیگران دشوار باشد.
3. تنوع محدود در علایق: افرادی که از اختلال شخصیت اجتنابی رنج می برند، اغلب در کارهای انفرادی شرکت می کنند و ممکن است علایق کمی داشته باشند. آنها اغلب علاقه بیشتری به فعالیت های فکری یا انتزاعی دارند و ممکن است انجام کارهایی که نیاز به ابراز عاطفی یا اجتماعی دارند برایشان مشکل باشد.
4. کاهش عملکرد: اختلال شخصیت اجتنابی می تواند به طور جدی توانایی عملکرد فرد را به ویژه در محیط های اجتماعی و حرفه ای مختل کند.
محدودیت در ابراز احساسات و برقراری و حفظ ارتباط می تواند مانع پیشرفت شخصی و حرفه ای شود.
5. موانع مربوط به درمان: معمولاً تصور می‌شود که درمان اختلال شخصیت اجتنابی چالش برانگیز است زیرا مبتلایان اغلب روابط اجتماعی خود را نادیده می‌گیرند.
با این حال، می‌تواند راه‌حل‌هایی مانند درمان شناختی-رفتاری (CBT) یا مشاوره روانپزشکی برای کمک به مشکلات اساسی و تکنیک‌های مقابله‌ای وجود داشته باشد.
بسیار مهم است که به خاطر داشته باشید که همه افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی علائم و مشکلات مشابهی ندارند. هر فردی که به این بیماری مبتلا است، این بیماری را به شیوه ای منحصر به فرد تجربه می کند. ارجاع بیماران مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی به روانشناسان و متخصصان مشاوره برای تشخیص دقیق، برنامه ریزی درمانی و حمایت بسیار مهم است.
انزوای اجتماعی، برای ابراز احساسات خود اغلب دچار مشکل هستند، علایقی که چندان متنوع نیستند، کاهش عملکرد و موانع درمان.
تجارب نامطلوب دوران کودکی، موقعیت ها و تغییرات استرس زا، بیماری های روانی که همزمان وجود دارند، عوامل ژنتیکی و عدم دریافت مراقبت های لازم.
عدم اعتماد به نفس، عدم تمایل به تعامل اجتماعی، عدم توجه به نیازهای دیگران و مشکل در برقراری و حفظ روابط عاطفی.
خود آگاهی، فعالیت های مدیتیشن و تمرکز حواس، رشد مهارت های اجتماعی، مراقبت از خود و گروه حمایتی.
با CBT، روان درمانی پویا، روان درمانی گروهی و دارو درمانی.
چه عواملی می‌توانند باعث تشدید اختلال شخصیت اجتنابی شوند؟
بدتر شدن اختلال شخصیت اجتنابی می‌تواند به دلیل تعدادی از شرایط ایجاد شود. متغیر‌های محیطی و روانی نمونه‌هایی از این دست هستند. در زیر به چند عامل نگاه می‌کنیم:
- تجارب نامطلوب دوران کودکی: ترومای دوران کودکی ممکن است اختلال شخصیت اجتنابی را بدتر کند. به عنوان مثال، شکست در ایجاد روابط اجتماعی، دریافت نکردن حمایت عاطفی، یا مشکل داشتن در برقراری ارتباط با افراد مهم ممکن است این بیماری را تشدید کند.
فقدان فرصت برای برقراری ارتباط با دیگران و دسترسی به زمینه‌های اجتماعی حمایت‌کننده نیز می‌تواند اختلال شخصیت اجتنابی را تشدید کند.
به طور کلی، ارتباطات اجتماعی و تعاملات بین فردی می‌تواند به فرد در بهبود توانایی‌های عاطفی و ارتباطی خود کمک کند. اگر فرد مبتلا به این اختلال در معرض محدودیت‌های سخت یا زندگی اجتماعی نامناسب قرار گیرد، این اختلال ممکن است بدتر شود. - موقعیت‌ها و تغییرات استرس‌زا: تشدید اختلال شخصیت ضد اجتماعی ممکن است با تغییرات زندگی، رویداد‌های استرس‌زا، مقابله با فشار‌های اجتماعی و شخصی، مشکلات مالی وخیم و سایر تغییرات تسریع شود. یک فرد ممکن است در نتیجه این تغییرات و تنش‌ها احساسات منفی و اضطراب را تجربه کند، که می‌تواند بر میزان اجتماعی و تعاملی بودن آنها نیز تأثیر بگذارد.
- بیماری‌های روانی که همزمان وجود دارند: بیماری‌های روانی که در کنار هم وجود دارند می‌توانند تشدید اختلال شخصیت سوسیوپاتیک را تسریع کنند. اختلال افسردگی، اختلال اضطراب، وسواس و سایر اختلالات شخصیتی تعدادی از این شرایط هستند.
این بیماری‌ها ممکن است با مسائل روانی و عملی ترکیب شوند:
- عوامل ژنتیکی: وراثت و جهش‌های ژنتیکی نمونه‌هایی از عوامل ژنتیکی هستند که ممکن است در پیشرفت اختلال شخصیت اجتنابی نقش داشته باشند. در صورت وجود سابقه خانوادگی احتمال ابتلا به این اختلال در فردی بیشتر است.
استفاده منظم از مواد مخدر و الکل ممکن است اختلال شخصیت اجتنابی را بدتر کند. این دارو‌ها می‌توانند علائم اختلال شخصیت اجتنابی را بدتر کنند و پیامدهای زیانباری بر عملکرد و سلامت روان فرد داشته باشند. - عدم دریافت مراقبت‌های لازم: اگر مراقبت‌های پزشکی و مشاوره روانشناختی کافی دریافت نشود، اختلال شخصیت اجتنابی ممکن است بدتر شود. فرد می‌تواند با استفاده از درمان‌های روان درمانی برای کمک به برقراری ارتباط و تعامل با دیگران در کنترل این بیماری مؤثرتر شود.
بسیار حیاتی است که بدانیم هر فرد ممکن است تحت تأثیر موقعیت‌های مختلف قرار گیرد و برخی چیز‌ها ممکن است تأثیر کمتری بر روی یک فرد داشته باشد در حالی که تأثیر بیشتری بر دیگری داشته باشد. فردی که از اختلال شخصیت اجتنابی رنج می‌برد، ممکن است کمک گرفتن از متخصص در زمینه‌های روان‌شناسی و روان‌درمانی به منظور تعیین دقیق علل تشدید اختلال خود و به‌دست آوردن تکنیک‌های مدیریتی که بتواند به‌طور مؤثر علائم آن را مدیریت کند، برایش مفید باشد.
چه تاثیری اختلال شخصیت اجتنابی بر روابط عاطفی فرد می گذارد
اثرات اختلال شخصیت اجتنابی بر ارتباطات عاطفی فرد ممکن است متنوع باشد. زیرا افراد مبتلا به این بیماری کمترین انگیزه و علاقه به ایجاد پیوندهای عاطفی و اجتماعی را دارند. در زیر به بررسی چند تأثیر احتمالی این بیماری بر تعاملات عاطفی افراد می‌پردازیم:
1. اعتماد به نفس ناکافی: افرادی که از اختلال شخصیت اجتنابی رنج می برند معمولاً اعتماد به نفس ناکافی از خود نشان می دهند. آنها می توانند از برقراری روابط عاطفی واقعی با افراد دیگر اجتناب کنند زیرا معتقدند که قادر به برقراری روابط عاطفی کامل نیستند.
2. نداشتن ظرفیت تجربه و ابراز احساسات: اکثر افرادی که به این بیماری مبتلا هستند قادر به احساس یا ابراز احساسات نیستند. آنها در بیان و درک عواطف خود مشکل دارند و برای آنها سخت است که در گفتگوهای خود در مورد احساسات خود با افراد دیگر صمیمانه و باز باشند.
این می تواند ارتباط عاطفی با دیگران را به شیوه ای معنادار برای شما دشوارتر کند.
3. عدم تمایل به تعامل اجتماعی: در مقایسه با سایر افراد، افرادی که به این بیماری مبتلا هستند معمولا کمتر با دیگران ارتباط برقرار می کنند. آنها سرگرمی هایی را دوست دارند که نیازی به تنهایی یا ارتباط اجتماعی ندارند. در نتیجه ایجاد و حفظ روابط عاطفی می تواند چالش برانگیزتر باشد.
4. نادیده گرفتن نیازهای دیگران: افرادی که از اختلال شخصیت اجتنابی رنج می برند، ممکن است اغلب درک کمتری از نیازها و احساسات دیگران داشته باشند. در حالی که آنها گهگاه ابراز همدلی و مراقبت از موقعیت و احساسات خود می کنند، اغلب عمداً از توجه به نیازهای عاطفی دیگران اجتناب می کنند.
5. مشکل در ایجاد و حفظ ارتباطات عاطفی: افرادی که از اختلال شخصیت اجتنابی رنج می برند، ممکن است ایجاد و حفظ روابط عاطفی را چالش برانگیز بدانند زیرا آنها تمایل شدیدی برای تعامل اجتماعی، روابط صمیمانه و توانایی برقراری ارتباط با احساسات خود ندارند.
بسیار مهم است که بدانیم هر فرد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی این بیماری را به روشی منحصر به فرد تجربه می کند و به آن پاسخ می دهد. از طریق تعاملات خوب و مهارت های مدیریت استرس، برخی از افراد قادر به ایجاد پیوندهای عاطفی عمیق هستند. فرد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی همچنین می تواند از مشاوره روانشناختی و برخوردهای عاطفی به عنوان ابزاری برای رشد توانایی های لازم برای ایجاد و حفظ پیوندهای عاطفی بهره مند شود.
چه راهکارهایی برای تقویت اعتماد به نفس در افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی وجود دارد؟
افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی ممکن است ایجاد اعتماد به نفس را به عنوان یک فرآیند طولانی و دشوار تجربه کنند. اما افراد با کار و تجربه می‌توانند اعتماد به نفس خود را ایجاد کنند. برخی از روش‌های افزایش اعتماد به نفس در افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی در زیر ذکر شده است:
- خودآگاهی: افزایش خودآگاهی اولین قدم در ایجاد اعتماد به نفس است. کسانی که از اختلال شخصیت اجتنابی رنج می‌برند ممکن است به اندازه کافی خودآگاه نباشند. آنها می‌توانند با در نظر گرفتن نقاط قوت و محدودیت‌ها، ارزش‌ها و آرزو‌هایشان به تدریج خودآگاهی خود را عمیق‌تر کنند و اعتماد به نفس خود را تقویت کنند.
- فعالیت‌های مدیتیشن و تمرکز حواس می‌تواند به افراد کمک کند تا از افکار خود آگاه‌تر شوند و از ارزیابی‌های منفی و انتقاد از خود دوری کنند. آنها می‌توانند با استفاده منظم از این تاکتیک‌ها اعتماد به نفس خود را افزایش دهند و بر مهارت‌ها و استعداد‌های خود تمرکز کنند.
- رشد مهارت‌های اجتماعی: افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی معمولاً در موقعیت‌های اجتماعی دست و پنجه نرم می‌کنند. آنها می‌توانند با بهبود توانایی‌های اجتماعی و ارتباطی خود به طور قابل توجهی روابط خود را تقویت کنند. این شامل توانایی‌هایی مانند ارتباط، گوش دادن دقیق، ابراز احساسات مناسب و مدیریت تعارض است. این توانایی‌ها را می‌توان تقویت کرد که اعتماد اجتماعی فرد را افزایش می‌دهد.
داشتن انتظارات غیر واقعی از خود یک عامل خطر برای اختلال شخصیت اجتنابی است و مبتلایان به سختی به خود اجازه می‌دهند با دستاورد‌های خود ارتباط برقرار کنند. افراد ممکن است با کاهش توقعات خود و پذیرش نیازهای واقعی خود اعتماد به نفس خود را افزایش دهند. اگر افراد خود را برای شکست آماده نکنند، ممکن است به راحتی خود را با دستاورد‌های جزئی و به طور پیوسته افزایش اعتماد به نفس خود بیابند. - مراقبت از خود: اهمیت آن را در نظر بگیرید. افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی ممکن است به خود آسیب برسانند یا در مراقبت از خود ناکام باشند. در نتیجه، توجه به نیازهای جسمی و عاطفی خود، مانند خواب کافی، خوردن یک رژیم غذایی مغذی، ورزش منظم و انجام فعالیت‌های آرامش‌بخش، می‌تواند به شما کمک کند اعتماد به نفس بیشتری داشته باشید.
- گروه حمایتی: افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی ممکن است جستجوی حمایتی از طریق روان درمانی یا گروه‌های حمایتی را مفید بدانند. مردم می‌توانند با افرادی که دیدگاه‌های خود را در این تنظیمات به اشتراک می‌گذارند ارتباط برقرار کنند و از تجربیات و توصیه‌های عملی آنها دانش کسب کنند. این منابع می‌توانند به افزایش عزت نفس و مدیریت اختلال شخصیت اجتنابی کمک کنند.
به خاطر داشته باشید که صبر و استقامت در این فرآیند بسیار مهم است. ایجاد اعتماد به نفس فرآیندی دشوار است که مستلزم تمرین و تعهد مداوم است. علاوه بر این، در صورت لزوم، بهتر است با متخصص در زمینه روان درمانی صحبت کنید تا از مشاوره و حمایت مناسب در این زمینه برخوردار شوید.
درمان اختلال شخصیت اجتنابی
درمان اختلال شخصیت اجتنابی معمولاً انواع مختلفی از روان درمانی را ترکیب می‌کند. این تکنیک‌ها می‌توانند به فرد در تشخیص و تغییر الگوهای رفتاری ناسالم، افکار ناخوشایند و برخوردهای اجتماعی ضعیف خود کمک کنند. رویکرد‌های مورد استفاده برای درمان اختلال شخصیت اجتنابی در زیر ذکر شده است:
۱. CBT یک رویکرد درمانی متمرکز بر مشکل است که سعی دارد الگوهای فکری و رفتاری نامطلوبی را که ممکن است زمینه ساز اختلال شخصیت اجتنابی باشد، شناسایی و تغییر دهد. این رویکرد مستلزم تمریناتی برای اصلاح رفتار، سرکوب‌ایده‌های نامطلوب و توسعه مهارت‌های اجتماعی است.
۲. روان درمانی پویا: هدف روان درمانی پویا شناخت و درک علل زمینه‌ای اختلال و فرآیند‌های ناخودآگاه در سطحی عمیق‌تر است.
این رویکرد می‌تواند به افراد در برخورد با احساسات حل نشده و ارتباطات اجتماعی و همچنین درک الگوهای نامناسب آنها کمک کند.
۳. روان درمانی گروهی: افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی ممکن است از گروه درمانی سود ببرند، زیرا این فرصت را به آنها می‌دهد تا با دیگرانی که تجربیات مشترک دارند ارتباط برقرار کنند و مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی خود را توسعه دهند. با استفاده از این تکنیک، فرد می‌تواند بر اضطراب اجتماعی خود غلبه کند و با افراد در یک محیط گروهی تعامل مؤثری داشته باشد.
۴. دارودرمانی: در برخی شرایط، استفاده از دارو‌ها برای درمان اختلال شخصیت اجتنابی ممکن است به تنظیم علائم آن کمک کند. به طور معمول، پزشک ممکن است دارو‌های ضد افسردگی، ضد اضطراب یا دارو‌های ضد روان پریشی را توصیه کند. اما باید تأکید کرد که درمان دارویی نمی‌تواند توصیه‌های تخصصی درمانی را ارائه دهد و تنها یکی از جنبه‌های درمان اختلال شخصیت اجتنابی است. درخواست کمک از متخصص روانشناس یا روانپزشک بهترین اقدام برای درمان اختلال شخصیت اجتنابی است. بر اساس شرایط خاص شما، آنها می‌توانند بهترین راه را انتخاب کنند و به شما جهت‌گیری لازم را بدهند.
کلام پایانی
توافق کلی این است که اختلال شخصیت اجتنابی یا AvPD یک بیماری چالش برانگیز و پیچیده است که می تواند به طور قابل توجهی بر زندگی فرد تأثیر بگذارد. ویژگی های AvPD شامل احساسات فراگیر، عزت نفس پایین، بازداری اجتماعی و اضطراب طرد می شود. افراد مبتلا به AvPD اغلب برای ایجاد و حفظ روابط، ارتباط آشکار و شرکت در موقعیت های اجتماعی تلاش می کنند.
علیرغم این واقعیت که AvPD می تواند یک بیماری مزمن باشد، بسیار مهم است که به خاطر داشته باشید که بیماران با کمک و درمان صحیح می توانند بهبودهایی را در علائم و عملکرد کلی خود مشاهده کنند. پیش بینی می شود که ویژگی ها و تمایلات اساسی مرتبط با AvPD به طور کامل از بین نخواهند رفت.
AvPD اغلب با استفاده از روان درمانی مانند گروه درمانی، درمان روان پویشی و درمان شناختی-رفتاری (CBT) درمان می شود.
هدف این استراتژی‌های درمانی بهبود مهارت‌های اجتماعی، شناسایی و اصلاح الگوهای فکری منفی، ایجاد مکانیسم‌های مقابله‌ای مثبت‌تر و رسیدگی به مسائل عاطفی اساسی است.
متخصصان سلامت روان با آموزش اختلالات شخصیت، مانند روانشناسان یا روانپزشکان، باید مراقبت های ویژه ای را برای افراد مبتلا به AvPD ارائه دهند. این متخصصان قادر به تشخیص دقیق شرایط، توسعه برنامه‌های درمانی فردی، و ارائه پشتیبانی و راهنمایی مستمر هستند.
به طور کلی، با حمایت از یک برنامه درمانی گسترده و یک درمانگر دلسوز، افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی ممکن است با وجود هر چالشی که ممکن است با آن مواجه شوند، تسکین یافته و تغییرات مثبتی ایجاد کنند.
بدون دیدگاه